|
De lange weg naar Santiago de Compostela
"Al heel lang wist ik dat Mart, mijn echtgenoot, de camino naar Santiago de Compostela wilde gaan lopen. Toen eerst Pim (die was nog te klein) en zijn werk roet in het eten hadden gegooid en daarna mijn ernstige ziekte in 2012/2013 besloot hij om pas te gaan nadat hij met pensioen was. Toen hij in 2020 corona en daarna long covid kreeg kwam hij in de ziektewet en daarna in de WW terecht en kwam het plan weer aan de oppervlakte. Uiteindelijk bleek, wat ik ook niet wist destijds, dat hij dan 3 maanden weg zou zijn.
Toen begonnen mijn overpeinzingen, zou ik dat wel kunnen? Groot huis, de dieren, de grote moestuin, het kasje, al dat gras met een motormaaier en de rest van de 1,5 hectare rondom het huis bij houden. Als er dingen kapot gaan, als de verwarmingsketel het niet meer doet etc. En…… hoewel ik niet bang ben aangelegd, zou ik dat durven 3 maanden alleen in zo'n groot huis met alle geluiden die daar 's nachts bij horen. Ik wist dat Pim nog een honkbalknuppel had, die gaf hij mij met veel plezier en die heb ik op de slaapkamer achter de kast gezet. Gaf mij toch een veilig gevoel.
Natuurlijk wilde ik Mart dit zeker niet misgunnen en bleef een beetje op de vlakte met mijn mening als andere mensen hier wel een mening over hadden. Je gaat toch niet zeggen dat hij dat niet mag/kan doen!!!! Uiteindelijk vertrok hij op 30 juni 2024. Op het werk regelde ik dat ik de maanden dat Mart weg was de ene week vrijdag en zaterdag vrij had en de andere week de zaterdag zodat ik hier thuis alles gedaan kreeg. Dit hoefde ik niet allemaal te doen, dat komt wel weer als ik terug ben zei hij, voor Mart waren de dieren en onze Bink het belangrijkste! Maar zo steken we niet in elkaar en ik heb echt alles aangepakt tijdens zijn afwezigheid. Het gras maaien werd me na een maand veel te zwaar en dat heb ik overgelaten aan een vriend van ons die dit heerlijk vond om te doen. Wat beweging langs zijn baan als vrachtwagenchauffeur. Sommige stukken deed ik dan nog zelf.
Voordat Mart weg ging hebben we alles samen goed doorgenomen en ik heb alles opgeschreven wat er gedaan moest worden, waar ik tegenaan zou kunnen lopen en wie ik dan kon bellen. Toen had ik er wel vertrouwen in dat het praktische gedeelte goed zou komen. Ik sprak met hem af dat hij elke dag een bericht moest sturen hoe het gegaan was en hoe het met hem ging. Achteraf kwam ik er achter dat hij vaak niet het achterste van zijn tong liet zien en mij niet alles vertelde wat er gebeurde. Hij bracht het positiever dan het werkelijk was, maar……..dat deed ik ook. Zelf had ik een schema gemaakt per week wat ik op de tafel had liggen om te kijken of ik alles gedaan had wat ik 'moest' doen.
De eerste maand was zwaar, heel zwaar. Dan was er geen water in het kasje, dan waren de pony's los. En zo viel ik van het een in het ander. Ik durfde nog geen minuut in het zonnetje te zitten, meende dat ik de hele dag bezig moest blijven om alles gedaan te krijgen. Kon met niemand praten behalve tegen Bink en de beesten of tijdens mijn dagelijkse wandeling met Bink als ik heel af en toe iemand tegen kwam. Herkende mijn eigen stem niet eens meer op een gegeven moment. Was constant in mijn hoofd bezig met de dingen die ik nog allemaal moest doen. Ik was bang dat ik niet zou kunnen slapen maar viel elke avond als een blok in slaap zo moe was ik. Werd weleens 's nachts wakker en dan hoorde ik natuurlijk van alles maar gelukkig kon ik dan weer snel inslapen. Als er iemand kwam, meestal onze zoon Pim in het weekend met Alina en Jamy of de vrienden kwamen langs, had ik wat afleiding en op het werk had ik ook de afleiding die ik nodig had. Gelukkig dat ik dat aangehouden heb en geen 3 maanden vrij heb genomen!!
Na een maand begon ik een ritme te krijgen in de dingen en gunde ik mij wat meer vrije tijd, ook ben ik toen een aantal keren gaan eten bij vrienden. Dat was zeer welkom! De rest van de tijd heb ik die 3 maanden lang om de twee dagen voor mijzelf gekookt en bakte elke 2 weken 2 broden.
De laatste maand speelden er weer dingen door mijn hoofd. De kippen legden geen eieren meer, wat is er toch aan de hand? Waren gewoon in de rui. Planten in het kasje en buiten gingen afsterven, wat doe ik verkeerd. Bleek dat het gewoon herfst aan het worden was. Je hebt helemaal geen benul van tijd en bent alleen maar bezig met zorgen dat alles loopt, alles draaiend houden. En wachten op de dagelijkse berichtjes en als die niet snel genoeg kwamen, vragen of er iets aan de hand was. 'Dat is de zurg'! (zou mijn moeder gezegd hebben)
De laatste 2 weken begon ik ook wat onrustiger te worden en had ik het helemaal gehad met elke dag alles alleen doen. Waarschijnlijk ook wel omdat je weet dat het einde in zicht is en je wilt dat de tijd sneller gaat. Heel blij dat hij 25 september weer arriveerde in America. Zijn thuis!!
Antoinette Poels, America"
Verderop in de nieuwsbrief nog een gedeeltelijke opsomming van activiteiten waaraan Antoinette moest denken tijdens de afwezigheid van Mart. |
