Ultreia 76 – december 2017

Van de redactie

‘Hier ontmoette Hape Kerkeling een van zijn caminovriendinnen, die Engelse – Anne heette ze – met dat Barcelona t-shirt aan’. We lopen vanaf Cirueña samen op: de Duitse Günther en ik. Günther is een jaar of zestig schat ik, en heeft het boek ‘Ich bin dann mal weg’ van Hape Kerkeling gelezen. Góed gelezen, want tijdens de zeven kilometers die Cirueña van Santo Domingo de la Calzada scheiden vertelt hij mij gedetailleerd over de tocht van Hape. Waar Hape de bus nam, waar de andere caminovriendinnen van Hape vandaan kwamen, waar de bekende Duitse komiek herkend werd en waar hij een mystieke ervaring had gehad.

Ik stel Günther een paar vragen over zijn leven en de caminobelevenissen tot nu toe, om het onderwerp van gesprek te veranderen. Dat lukt telkens maar heel even, want er blijkt steeds een aanknopingspunt te zijn dat ons terugbrengt naar Hape. Het leven en de ervaringen van Günther zelf lijken daaraan ondergeschikt te zijn.

‘Toen ik dat boek voor het eerst gelezen had, wist ik dat ik deze weg eens zou lopen’, voegt hij even voor Santo Domingo ten overvloede aan zijn relaas toe. Ja, dat deze pelgrim geïnspireerd is door zijn idool had ik inmiddels begrepen. Ieder zijn camino heb ik al vaak horen zeggen, maar bij Günther lijkt dat niet helemaal op te gaan. ‘Loop je eigen weg man!’, denk ik als ik hem bij de herberg achterlaat. Even later vind ik het ook aandoenlijk: hij loopt hier toch maar zijn droom waar te maken, geïnspireerd door een boek.

Hoeveel boeken, films, schilderijen, tekeningen, gedichten en muziek zou die camino inmiddels voortgebracht hebben? En hoeveel mensen hebben geïnspireerd door dat werk besloten zelf te gaan lopen of fietsen? Ik wens iedereen een mooi geïnspireerd 2018, al dan niet door de camino en de interpretaties ervan.

Ria Meinema