Ultreia 72 – augustus 2017

Van de redactie

Dit jaar zag ik ze aankomen in Santiago:, jonge en oude mensen, aardige en onaardige, vrolijke en chagrijnige, frisse en minder frisse, vermoeide en energieke, goed geklede en in lompen gehulde, dikke en dunne, Duitsers, Italianen, Spanjaarden, Libiërs, Koreanen en een grote diversiteit aan andere nationaliteiten.

Twee weken lang zat ik achter de balie in het pelgrimskantoor en voorzag in mijn mooiste handschrift hun compostela’s van een aankomstdatum en een Latijnse naam.

Ik vroeg ze hoe hun camino geweest was: mooi, vermoeiend, druk, rustig, imponerend, saai, inspirerend, verrassend en nog heel veel andere kwalificaties gaven ze aan hun tocht. Veel leuke verhalen hadden ze ook, die niet te lang mochten duren, want de gang was doorgaans gevuld met een lange rij medepelgrims.

Een van hen was een oudere Franse mevrouw. In 2004 was ze vanuit haar huis in Noord-Frankrijk begonnen aan haar tocht: met tussenpozen van twee jaar liep ze telkens een stukje, en nu, in 2017 was daar het moment waarop ze eindelijk haar doel had bereikt. Blij vertelde ze mij dat, terwijl ik haar volgestempelde credencials bekeek. Ik feliciteerde haar, overhandigde haar de compostela en zag haar gezicht betrekken. ‘Nu is het voorbij’, meldde ze, pakte resoluut haar credencials van de balie en draaide zich om, op weg naar de uitgang.

Ria Meinema