Ultreia 56 – maart 2016

Van de redactie

De mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest, was een uitspraak die mijn vader regelmatig bezigde, en die me de laatste dagen weer zo actueel voorkwam. Natuurlijk: Pasen, Pinksteren, de tijd van het lijdensverhaal. En het wereldnieuws loopt aardig in de pas mee.
Maar ook kleinschaliger lijden: zoals het lijden op de camino. Ik deed een workshop ultralight pelgrimeren op de voorjaarsbijeenkomst, onder het motto ‘minder kilo’s loopt lekkerder’. Dat bleek niet iedereen te vinden. Nadat ‘ie mijn grammenbesparende verhaal had aangehoord, sprak ik een stoere jongeman die met nauwelijks verhulde trots vertelde over de vijftien kilo waarmee hij op pad ging – en dan had ‘ie ook z’n eigen percolator bij zich – en nee, het kon écht niet met minder. Maar: gaat dat over de koffie die hij dan kan zetten? Nee, het gaat over gewenste kilo’s. Althans dat denk ik dan.
Zo’n camino, dat hoort toch iets van lijden in zich te hebben, het zwaar hebben, een last op je schouders dragen, het moet je iets kósten. Het lijden dat we níet vrezen, maar juist opzoeken. Anders lagen we toch met een drankje naast het zwembad?
Ik lijd nooit onder teveel gewicht in de rugzak: daarvoor pak ik te goed. Maar ik lijd wel: ’s nachts op slaapzalen, een plotselinge oogontsteking, schoenen die opeens ‘op’ zijn, veel kilometers op één dag, regen; je kan overal onder lijden.
En als ik daar goed over nadenk: ik vind het eigenlijk nergens zo prettig lijden als op de camino.

Ria Meinema