Bloeiende heide wandeling zaterdag 10 augustus 2024
Het was een uitgelezen dag voor een heidewandeling op 10 augustus. Ondanks de warmte was het heerlijk om te lopen omdat er ook een windje stond.
De heide stond gelukkig al volop in bloei.
Het gezelschap bestond uit 12 wandelaars die elkaar om 13.00 uur ontmoetten bij het kanon vlak bij het informatiecentrum op de parkeerplaats aan de Heibloemlaan in Kalmthout.
De route ging eerst naar de 40 meter hoge uitkijktoren. De toren doet dienst als zendmast en als brandtoren. En natuurlijk als toeristische uitkijktoren van waaruit je het hele Grenspark Kalmthoutse Heide kunt overzien.
De wandeling was ongeveer 12 kilometer en ging over heidepaden, door los zand, door het bos en door hoog gras, en natuurlijk ook dwars door de bloeiende heidestruiken.
De weidse uitzichten over de paarse heide waren indrukwekkend.
Pelgrims hebben elkaar altijd veel te vertellen over hun ervaringen op hun tochten en al babbelend kwamen we ongemerkt al weer snel aan bij het vertrekpunt waar we na een verfrissing in het café weer afscheid van elkaar namen.
Verslag minipelgrimage 13 en 14 juli 2024
Je kent dat wel. Vroeg uit je bed want vandaag ga je weer wandelen. De avond te voren heb je al je rugzak gereed gemaakt. Afgesproken is dat we samenkomen in de stationshal in Roosendaal. Het regent al. Voorbode van een natte tocht van 19 kilometer van Kapellen naar Huijbergen. We vieren, eten en slapen bij de broeders. Voor sommigen onder ons al bekend van de tweedaagse tocht van vorig jaar. Voor anderen in de groep een nieuwe ervaring. “Zouden we soms slapen op een slaapzaal?”
Zover is het nog niet. Eerst nog een half uurtje met de trein naar Kapellen in België. Het is de bedoeling om door het natuurgebied van de Kalmthoutse Heide te lopen.
De tocht start richting Heide langszij het spoor over fietspad F14. Zeven kilometer langs het spoor tot aan Café Sandy, waar wij een kopje koffie of thee kunnen nuttigen. Nog voor we daar zijn is het goed gaan regenen. De poncho’s worden aan en even later weer uitgedaan.
Na de pauze weer verder de bospaden op. Er wordt langszij de plassen gelopen, van links naar rechts. De weg vraagt al zijn aandacht om geen natte voeten te krijgen.
Aangekomen bij de broeders worden bij binnenkomst de kamers verdeeld. Dan ontdekken we dat er twee deelnemers ontbreken, we tellen 16 personen in plaats van 18. Er is even verwarring, maar gelukkig komen de twee achterblijvers binnen als we aan de koffie zitten terwijl we bijkomen van de natte tocht.
Om vijf uur zijn de vespers. Gebeden uit het gebedenboek zijn altijd weer een puzzel. De bladzijden zijn dun. Dus vooraleer je denkt het juiste gebed te prevelen zijn de broeders al bij de volgende psalm. Kortom, ik ben voortdurend achterop. Gelukkig ken ik de antifonen nog. Zodra die gesproken worden ben ik mee. Ik geloof dat anderen in de groep ook met dat probleem zaten.
Na de vesper vervoegen we ons aan de dis. Het is een veganistische maaltijd van een bolle voedzame rijst gekookt in een bouillon van kurkuma. Dat geeft kleur en smaak aan de maaltijd. Daarnaast een pindasaus, komkommer en cassave kokos. Griesmeelpap of yoghurt als toetje.
Het ontbijt is vegetarisch. Dikke korsten brood bedekt met zonnepitten, brood met rozijnen bedekt sesamzaadpasta of appelstroop.
Na het weer logeer-klaar maken van de kamers is het tijd voor de eucharistie in de kapel. De lezingen gaan over Amos, een herder die pleit voor sociale gerechtigheid. En over de heenzending door Jezus van zijn apostelen, twee aan twee met alleen sandalen aan de voeten en een stok in de hand, hoopvol verwachtend te worden ontvangen om te spreken over de vrede en te handelen in de juiste geest. Het voelt aan als een pleidooi voor pelgrimage.
De groep staat buiten en wil vertrekken. Een broeder loopt nu met een stempel achter ons, caminogangers aan. “Moet er iemand nog een stempel?” Welgeteld één van onze groep neemt de stempel in dankbaarheid aan.
We gaan richting het bos van boer Neele, en dan richting de Pin waar we koffie drinken.
De Maria kapel naast de kerk is open, maar eenmaal op gang lopen de meesten van de groep door. Richting Roosendaal zijn er polderwegen en hier en daar een zandpad.
In Roosendaal zoeken we naar een geschikt terras. Even voorbij het marktplein lopen we door een mensenmassa die staat te genieten van de Nationale Jeugdronde op het plein. We vinden een plek op het terras achter de Sint Jan.
Na een drankje nemen we afscheid van elkaar met de belofte de foto’s en de verhalen met elkaar te delen.
Hubert Engels
Tweedaagse mini pelgrimstocht was een succes
Op de eerste dag kwam de regen met bakken uit de lucht. Ondanks dat was de tweedaagse mini pelgrimstocht van de Regio Zuidwest Nederland op verschillende manieren een grensoverschrijdend succes. De tocht startte op het station in Bergen op Zoom. Vandaaruit liepen we richting Woensdrecht, Calfven en Huijbergen. Na de overnachting bij de Broeders van Huijbergen ging het de Belgische grens over, en via Wouwse Plantage weer terug naar Bergen op Zoom. De wandeling ging over De Brabantse Wal en over Grenspark de Kalmthoutse Heide.
De Regiocommissie Zuidwest Nederland was aangenaam verrast door diverse aanmeldingen van buiten de eigen regio. Er waren deelnemers uit Dordrecht, Breda, Tilburg, de Achterhoek en zelfs uit Friesland. De Friezen waren speciaal uit het hoge noorden afgereisd om deel te nemen aan deze pelgrimage in het Brabantse land.
Vanaf het begin van de wandeling was al duidelijk dat het de eerste uren zou blijven regenen. Gelukkig was dat voor niemand een probleem. Het zorgde ervoor dat de koffie met appeltaart die we na 5 kilometer bij Hoeve Hildernisse kregen meer dan welkom was. De uitbater van deze mooie hoeve vertelde ons enthousiast over de geschiedenis ervan. Hij had nog uren door kunnen vertellen, maar wij moesten door. Volgens de routebeschrijving zouden we nog 10 kilometer moeten doorstappen tot de lunchplek. Het begon steeds harder door te regenen. Dit was ontzettend jammer, want het landschap van natuurgebied de Noordpolder van Ossendrecht verdient echt veel meer aandacht. Maar goed, aan het einde van een lange dijk langs het natuurgebied belandden we als verzopen katten onder een groepje bomen. Er werd een verkenner uitgestuurd om bij een boerderij verderop te vragen of we in de schuur konden schuilen. En dat mocht. We werden ontvangen door het geloei van de koeien op stal. Tussen de hooibalen hebben we onze sokken uitgewrongen, het water uit de schoenen gekieperd en de boterhammen opgegeten.
Na deze bijzondere lunch moesten we nog 10,5 kilometer lopen naar onze overnachtingsplek bij de Broeders van Huijbergen.
We werden na een wandeling van 22,5 km gastvrij ontvangen bij De Huijberg met koffie en thee. De Huijberg is de leefgemeenschap die voor de gasten van de Broeders van Huijbergen de maaltijden en overnachtingen verzorgt. Er was gelegenheid om deel te nemen aan de vespers en daarna werd ons een heerlijke maaltijd voorgezet bereid met verse producten grotendeels afkomstig uit eigen tuin. Na een wandeling door de kloostertuin en een drankje in de gastenkamer konden we voldaan naar bed.
De volgende dag werden we na het ochtendgebed, gevolgd door een overvloedig ontbijt uitgenodigd voor een dienst in de kapel en aansluitend voor een kop koffie samen met de broeders. Daarna konden we weer op pad.
Het tweede gedeelte van de pelgrimage verliep zonder problemen. De route was met 17 km een stuk korter dan die van de vorige dag. Maar daardoor niet minder mooi. Deze keer konden we vanwege het mooie weer onze boterham, aangevuld met kersen en aardbeien uit de automaat van een naburige boerderij buiten in het bos opeten.
Een paar kilometer voor aankomst bij het station in Bergen op Zoom was er gelegenheid voor een drankje bij een brasserie midden in de bossen.
Ondanks de regen van de eerste dag was iedereen het er over eens dat de mini pelgrimage een succes was en zeker voor herhaling vatbaar.
Anja Verhaart
Het is niet eenvoudig om een activiteit te organiseren waaraan zowel fietsers als wandelaars kunnen deelnemen, maar het is de Regiocommissie Zuidwest Nederland op 10 juni goed gelukt. Er namen vier fietsers deel aan de tocht en de wandelgroep bestond uit twaalf deelnemers.
De fietsers startten hun tocht van 30 km ‘s morgens in Dishoek. Ze hielden een koffiepauze in Westkapelle en fietsten verder langs de kust tot Vrouwenpolder en langs het Veerse Meer tot Veere.
Ze ontmoetten de wandelaars kort na de middag op het verzamelpunt bij de Fontein bij de Grote Kerk die ook wel de Dom wordt genoemd. Hier startte de gezamenlijke rondleiding door Piet de Meester, geboren en getogen in Veere. Hij vertelde dat deze Fontein ook waterput, oude put of cisterne wordt genoemd. De put is gebouwd in 1541 als tegenprestatie voor het handelsrecht met Schotland voor Schotse wol.
Er volgde een rondwandeling in en rond het stadje met prachtige verhalen van onze gids. De rondleiding werd afgesloten met een drankje op een terras waarna de fietsers via Kleverskerke en Middelburg weer terug naar Dishoek fietsten, een route van circa 20 km.
Voor de wandelaars begon het toen pas. Via het jaagpad langs het kanaal ging de wandeling van ca 10 km door het mooie Walcherse landschap in een grote boog om Veere heen en via de kreekruggen weer terug naar Veere.
Anja Verhaart
Op 1 april hebben we met een aantal geweldige pelgrims de regen en mistroostigheid van een sombere voorjaarsdag getrotseerd om de prachtig appel- en perenbloesems rond Wemeldinge en Kapelle te bewonderen. Echter de bloesem had nog geen zin zich in haar volle pracht en praal aan ons te vertonen. Zoals gezegd het was akelig weer! Maar de sfeer in de groep was uitermate optimistisch. Eerlijk gezegd dacht ik dat velen zouden afzeggen, mooi niet dus… Startpunt en eindpunt van de wandeling was in Vlake bij de Sequoiahof. Door de mooie Yerseke Moer liepen we af op de vele boomgaarden rond Wemeldinge en Kapelle en via de Kapelse Moer weer terug. Daartussen de imposante Maartens kerk van Wemeldinge bewonderd en uiteraard onderweg uitgekeken naar bloesem, soms zagen we er echt eentje!!! Maar het allermooist was toch, zoals altijd weer, het bespreken en becommentariëren van gelopen pelgrimages en de plannen voor de volgende. Voor de een gaat het deze zomer gebeuren voor de eerste keer, de ander loopt voor de 5e keer. Dat alles maakt niet uit want pelgrimeren, op weg gaan naar nieuwe horizonten, het blijft de mens trekken. Zo ook de belofte van bloesems. Waren we afgelopen jaar te laat en dit jaar te vroeg volgend jaar gaan we weer, maar dan midden april!!! Ultreia Ineke van de Par
‘Reizen is de beste manier van zelfstudie’ Karl Julius Weber
Vlissingen, 14 juli 2022 Sint Jacobskerk om 10.00 uur.
Kennismaking in de koffiekamer van de monumentale Sint Jacobskerk. Koffie, thee, koek en onderlinge gesprekjes. Vervolgens naar de kapel waar we de Pelgrimszege zullen ontvangen. Ons loop- en fietsgroepje bestaat uit Ineke, Anke, Annie, Marja, Dimph, André, Kees en onze niet genoeg te prijzen verzorger Nico. Ook enkele familieleden zijn aanwezig. Andere Ineke, kan niet aanwezig zijn, zij fietst later die week samen met André.
De Pelgrimszege wordt uitgesproken tijdens een korte doch uiterst indrukwekkende bijeenkomst, geleid door een pastoraal werker en een dominee waarna we allen worden uitgenodigd een kaarsje aan te steken met een in stilte geformuleerde wens of gedachte. Wat is deze bijeenkomst totaal verschillend met die in de kathedraal in Roermond, 10 dagen later die in niets lijkt op de ingetogen manier waarop we vanuit Vlissingen werden heengezonden. Het rijke Roomse leven laat zich hier met alle glitter, wierook, koorzang, processie pontificaal gelden. Daardoor ook indrukwekkend.
We gaan we op weg met Anke en Ineke als onze gidsen. We lopen door het oude centrum van Vlissingen via het buiten pad van de Westerschelde, door de Quarlespolder tot we op de camping in Lewedorp zijn.
Deze nacht wordt er slecht geslapen. De een slaapt op het biljart, de ander op de harde tegels of op een bank. Maar als de nacht eenmaal voorbij is wordt er ontbeten, rugzakken gepakt en op naar Hansweert. We lopen een groot deel van de dag door de prachtige Zak van Zuid-Beveland met heerlijk weer. In Nisse maken we een tussenstop in de mooie tuin bij het huis van Marja. De koffie smaakt fantastisch en Nico zorgde voor lekkere koeken.
Langzaam maar zeker gaan we elkaar beter leren kennen door langere of kortere gesprekken. Altijd bijzonder dat je tijdens het lopen zo gemakkelijk over de meest gewone en ongewone dingen met elkaar kunt praten.
Na een lange wandeling komen we aan in Hansweert bij het huis van Dolf van Vrienden op de Fiets. De volgende morgen gaan we uitgerust op weg naar Bath. We lopen de hele dag langs de Westerschelde en zien de enorme schepen vlak langs de kust varen waarbij ze door de vaargeul de meest vreemde bochten maken. De koeltorens van de kerncentrale in Doel rijzen hoog boven alles uit en zijn niet te missen evenals de haven van Antwerpen.
En dan komen we aan bij ons onderkomen voor deze nacht, een waar paradijs met de naam: ’t Fort Bath. Later op onze tocht komen we nog een aantal keren in vergelijkbare oorden.
Vanuit Bath gaan we richting de Brabantse Wal naar het Broederhuis Ste-Marie in Huijbergen. Onderweg worden we blij gemaakt met heerlijke koffie en een beetje schaduw van de camper van Nico.
In het Broederhuis een hartelijke ontvangst. Lekkere bedden, heerlijke douche en vegetarisch eten. Enkele van ons gaan naar de Vesper in de kapel op het terrein. ’s Avonds na het eten drinken we een welverdiend bier op een terras in Huijbergen.
In verband met de voorspelde hitte gaan we de volgende morgen al om 06.00 uur wandelen, dat betekent om 05.00 uur wakker worden, rugzak pakken en om 05.30 uur ontbijten. Hoe fris we er dan uitzien laat onderstaande foto zien.
10 minuten later dan gepland gaan we op pad vanuit de prachtige kloostertuin.
En wat wordt het warm vandaag. En wat is het mooi. Worden onderweg weer verwend door Nico. We lopen door zandverstuivingen, bossen, heide, kijken uit op vennen… kortom wat is Noord-Brabant een geweldig mooie wandelprovincie.
We vragen aan ons overnachtingsadres of we al om 12.00 uur in het huis mogen i.v.m. de hitte. Dit kan niet en we besluiten dan om met de camper naar het volgende adres te gaan om daar 2 nachten te zijn. Dit kan gelukkig. We rijden in 2 ploegen en de tweede ploeg blijft op de lunchplek achter om later opgehaald te worden door Nico. De tweede ploeg komt enkele uren later gekookt aan op de camping in Poppel. Een douche nemen doet dan wonderen.
’s Avonds eten we heerlijk in een nabijgelegen restaurant en als we terug zijn op de camping wordt het tijd voor een openlucht slaapfeestje onder de sterrenhemel.
Na een enorm warme dag geluierd te hebben in de schaduw of in het water gaan we de volgende morgen weer fris en uitgerust aan de wandel.
De fietsers André uit Vlissingen en Ineke uit Bergen op Zoom zijn ondertussen ook op weg vanuit Vlissingen naar Roermond. Er is regelmatig app-contact en er worden foto’s uitgewisseld.
Van Poppel lopen we naar Vessem, we passeren regelmatig de grens dan weer in België dan weer in Nederland en wat is het landschap hier fantastisch mooi. En wat hebben we onder weg weer veel met elkaar te bepraten. Soms lopen we twee aan twee, dan weer alleen. Lopen, praten, denken wat wil een mens nog meer.
En telkens piept de app wanneer Nico aangeeft waar hij staat met de camper om ons van eten en drinken te voorzien. Wat een luxe.
En jawel, ook hier staat de camper ons op te wachten
Na een lange wandeling die weer voortreffelijk gegidst is door Ineke komen we aan in Pelgrimsherberg Kafarnaüm in Vessem. Een herberg met een prachtige tuin.
Na een bijzonder hartelijk welkom in de tuin van de herberg krijgen we onze kamers toebedeeld. We eten samen met andere pelgrims. De maaltijd is heerlijk en voedzaam. Vanavond ligt iedereen vroeg in bed. Langzaam maar zeker gaan de kilometers tellen.
Na het ontbijt gaan we van Vessem naar Budel
Wat een verandering van weer. Wat ons gisteren wel welkom leek, wordt vandaag wel heel veel van het goede. Het gaat regenen en niet zo’n klein beetje ook. De hemel zet de sluizen wagenwijd open en wij doen onze regenkleding aan, de regenhoezen over rugzakken en stappen lustig door. Wat moeten we anders.
Langzaam maar zeker worden we kletsnat ondanks de regenkleding. Het regenwater sijpelt de schoenen in, onze sokken worden kletsnat, maar zonder mopperen lopen we door zoals echte pelgrims betaamt, want de nog te onthullen Jacobsschelp in Roermond wacht op ons, maar zover is het nog niet. Eerst nog de schoenen drogen en de natte kleren. Nico heeft een stapel kranten in de camper en die proppen we in de schoenen en hopen dat die morgen droog zijn.
Zo kunnen voeten die een hele dag in sompige schoenen hebben gezeten er aan het eind van die dag uitzien.
Maar dan lekker uiteten bij de plaatselijke Griek. Gezellig, veel gesprekken en heerlijk eten.
Na een nacht goed geslapen te hebben in een huis voor Vrienden op de Fiets ontbijten we aan een grote tafel en maken ons klaar voor vertrek naar Ospel.
Na een mooie wandeldag met heel veel natuurschoon en warm weer komen we aan bij onze overnachtingsplek van Vrienden op de Fiets. We worden heel erg gastvrij ontvangen door Jan en Nelly met lekkere koude drankjes, een grote coup met ijs en aardbeien in een prachtige tuin.
Nadat we de bedden verdeeld en alle vuile was aan Nelly gegeven hebben die deze voor ons in de wasmachine heeft gestopt hebben we nog een poosje genoten van de rust in de tuin alvorens te gaan eten op 1,5 km afstand van onze slaapplek. Dit eten is trouwens de wandeling meer dan waard.
We kunnen er morgen weer tegenaan. Roermond roept.
Maar eerst een kolossaal ontbijt verzorgd door Jan en Nelly.
We worden uitvoerig uitgezwaaid en zijn op pad. Deze dag voor het eerst lopen er 2 van ons fout. Marja en Kees zijn in een diepgaand gesprek gewikkeld en raken op een bepaald moment de anderen kwijt. Wat een uitkomst is het dan dat we allemaal een telefoon bij ons hebben met internet. Google earth en Ineke en Nico hebben Marja en Kees weer op het juiste pad gekregen wat wel enkele kilometers verder lopen was, maar ach..
Om 16.15 uur komen we aan in Roermond waar we naar de Jacobskapel worden geloodst waar de optocht begint die ons met vele anderen naar de kathedraal brengt waar de laatste schelp van de bewegwijzering van het Jacobspad onthuld gaat worden. De onthulling hebben we niet meegekregen want na 20 minuten in de brandende zon gewacht te hebben en er nog geen aanstalten werd gemaakt hebben we onszelf maar op een terras neergevleid om een alcoholische versnapering tot ons te nemen. Dit drankje hebben we echt verdiend vinden we.
Op naar het B&B wat een zeer prettige verrassing voor ons is. Prachtige kamers, goede douche en prima bedden. Hebben we verdiend zullen we maar zeggen. André en Ineke waren al eerder op de fiets aangekomen.
’s Avonds onze laatste gezamenlijke maaltijd bij een Italiaans restaurant. We zijn trots op ons zelf en blij met elkaar. De pelgrimage van Jacobus naar Jacobus hebben we volbracht.
Morgen wacht ons nog een mis voor hen die daar heen willen.
Na het ontbijt dat in de tuin wordt geserveerd gaan we naar een zalencomplex voor een kop koffie en gaan enkelen naar de mis, anderen naar een lezing en film en weer anderen naar huis.
De mis was er een met alle glitter van het rijke Roomse leven.
En dan toch de schelp en het Jacobsweg bordje
Dank aan de hele groep die deze 10 dagen onvergetelijk hebben gemaakt.
Op 11 september is er een wandeltocht geweest op de Brabantse Wal deze was georganiseerd door Frans de opa van Mila en Mila heeft een mooi stukje hierover geschreven.
Hoi, ik ben Mila en ik ben 13 jaar oud. Mijn opa (Frans Pijnen) had een wandeltocht georganiseerd en gevraagd of ik meewilde, dat heb ik dan ook gedaan. In dit stukje ga ik je vertellen over die wandeltocht. Op zaterdagochtend rond 9 uur hebben alle wandelaars zich verzameld in de Drieschaar in Ossendrecht, daar hebben we wat gedronken en toen zijn we vertrokken. We gingen langs allerlei monumenten waar een vriend van mijn opa (André) daar steeds wat uitleg bij gaf. We zijn langs de Brabantse Wal gelopen naar Woensdrecht. In Woensdrecht hebben we gezellig bij Non Plus Ultra wat gegeten en gedronken. Daarna zijn we naar Hoogerheide gewandeld en hebben sommige van ons nog een ijsje gehaald. Toen zijn we weer terug naar Ossendrecht gelopen maar onderweg begon het heel hard te regenen dus hebben we ergens moeten schuilen. Toen dat klaar was zijn we weer terug naar de Drieschaar gelopen en hebben daar weer wat gedronken. Het was superleuk en we hebben ongeveer 16 kilometer gelopen!
Tot zover, mijn vader en André vonden het erg leuk om de toch te organiseren, ook Mila heeft ervan genoten!
Groeten van Frans, Maudy en Mila
Franse omgangsvormen.
“Frankrijk is een mooi land, alleen jammer dat er Fransen wonen,” zei toenmalig minister Annemarie Jorritsma ooit. Een niet zo handige borreltafeluitspraak voor een minister, maar eerlijk is eerlijk, zo dacht ik er ook wel een beetje over, totdat ik, lopend door Frankrijk mijn mening moest bijstellen.
Ik kwam er achter dat je met beleefdheid al een heel eind komt, zonder “bonjour monsieur/madame” heb je geen gesprek. Begin in het Frans, al ken je maar een paar worden, men vindt het al heel wat voor een buitenlander en het wordt gewaardeerd. Santiago zegt de meeste mensen niks, Saint Jacques des te meer. Veel Fransen hebben een pelgrim in de familie en kennissenkring of pelgrimeren zelf. Bij binnenkomst in een café dien je te groeten, verscheidene keren heb ik het meegemaakt dat binnenkomende gasten iedereen de hand schudden, óók die pelgrim in een hoekje. In een café in een dorpje ten zuiden van St. Quentin oogstte ik als pelgrim bewondering: “Vous êtes un poilu.” Poilu is de erenaam voor de Franse soldaten uit de eerste wereldoorlog. En ik moest voor een paar koppen koffie maar € 1,- betalen. Op diverse campings kostte het voor pelgrims niks. Dikwijls werd me koffie aangeboden als ik ergens vroeg om mijn waterfles te vullen. Toen ik samen met twee Franse pelgrima’s liep, en we in een gehucht een plaatsje in de schaduw zochten voor de lunch, werden in een hangar stoelen en tafel voor ons neergezet. We werden voorzien van brood, eieren, tomaten, komkommer, ham, kaas en kwam er een fles pineau op tafel. Later in Les Landes en de Pyreneeën hadden we soortgelijke ervaringen, meestal in afgelegen gehuchten. Een vervelende ervaring had ik wel met Nederlandse caravan kampeerders, die me doorstuurden naar het sanitair gebouw, toen ik vroeg of ik mijn telefoon bij hen mocht opladen.
Op heel die tocht dwars door Frankrijk met Fransen geen enkele negatieve ervaring? – Jawel, en dan nog wel met iemand waarvan ik het nog wel het minst verwachtte. Een paar dagen na mijn vertrek uit Parijs was ik na een hele ochtend zonder pauze gelopen te hebben, aangekomen in het dorpje Monnerville. Op een bankje bij de parkeerplaats achter de kerk ging ik zitten en deed mijn schoenen en sokken uit om mijn voeten wat af te laten koelen. Intussen at ik mijn stokbrood met tomaat. Ik dronk er het laatste water uit mijn fles bij. Aan de overkant van de parkeerplaats stond een aardig huisje met een net tuintje. Er scharrelde een op het oog vriendelijke oude baas met een brilletje en een platte pet rond, die zijn poes te drinken gaf. Ik had hem af en toe wel eens naar mij zien kijken en ik bedacht dat ik hem wel om water kon vragen, dus toen ik mijn schoenen en rugzak weer aan had, belde ik bij hem aan. Nauwelijks had hij de deur opengedaan, of ik kreeg (in het Frans natuurlijk) van hem de volle laag. Hij wees naar zijn kat, dat die zich op straat zat te wassen, maar dat een mens dat niet hoort te doen. Veel begreep ik er niet van, en nog minder had ik er tegenin te brengen met mijn toenmalig schamele kennis van het Frans, maar ik kreeg het idee dat hij mij voor een zwerver aanzag. De woorden “pelerin” en “Santiago” drongen in ieder geval niet tot hem door. Op mijn herhaald verzoek, “s’il vous plaît, une bouteille de l’eau,” pakte hij toch mijn fles aan, smeet de deur dicht, en kwam na een tijdje toch met een gevulde fles terug, die hij zonder boe of bah overhandigde. Ik had amper de kans om te bedanken voordat hij de deur weer dicht gooide. “Je vais penser à vous à Saint Jacques”, ( ik zal aan u denken in Santiago) was een bedankje wat ik later van een Franse pelgrim leerde. Ik heb het meerdere malen gezegd, niet aan iedereen gedacht, maar deze man ben ik nooit meer vergeten.
Het jaar daarna reden mijn vrouw en ik met onze camper de hele camino die ik door Frankrijk had gelopen nog eens na. Ik had haar over het mannetje verteld. Mijn Frans was intussen heel wat beter. In Monnerville stopten we op de parkeerplaats achter de kerk. “Zal ik aanbellen en het hem uitleggen?” vroeg ik. “Laat maar doen” zei ze. Dat is Zeeuws voor doe maar niet.
Groetjes Nico
Het Nederlands Genootschap van Sint Jacob
Janskerkhof 28 a
3512 BN Utrecht
KvK nummer: 40447304
BTW nummer: NL 8039.95.635.B01
IBAN: NL41INGB0005151146
IBAN: NL41INGB0005151146
