“Zwarte steen”

Al heel de lange weg ligt het zwarte steentje diep opgeborgen in mijn rugzak. Vandaag is het de dag dat hij tevoorschijn komt en dat ik er afscheid van ga nemen.

Nu loop ik langzaam al uren de weg omhoog , richting Foncebadon .

De lucht is zwaar bewolkt : het is druilerig en mistig en koud .

En ik voel me teleurgesteld .

Ik hoopte gedurende mijn tocht iets van de lichtheid van het leven te ervaren : de dalen waarin ik liep waren over het algemeen mooi , maar juist op de hoge plekken in het landschap waar ik hoopte licht te zien , waar ik verlangde naar perspectief  , warmte en positieve ervaringen , daar liep ik in een dichte mist , in regen , kou en duisternis .

Dat begon al in de Ardennen, een paar dagen in het Massive Central ,van de Pyreneeën heb ik niets gezien , mijn weg zoekend in de dichte mist , en in de Meseta was het vaak bitter koud en nat . Ik kwam tot de conclusie dat een lichtere levenswandel niet voor mij was weggelegd.

Langs de kant van de weg verschijnt een berg stenen met een houten paal en in de top het “Cruz de Ferro“. Wat zovelen al vóór mij gedaan hebben, zo leg ook ik mijn steentje, ( wat staat voor een donkere en  verdrietige periode ) aan de voet van het kruis. Allerlei gedachten over de afgelopen jaren dwarrelen door mijn hoofd. En ik ben ook ontroerd en ik vraag me af: Zou mijn leven alsjeblieft een andere wending mogen nemen ?

Een paar minuten later spreekt de natuur ; de wolken breken open , blauw verschijnt en zonnestralen verlichten de bergen en dalen vóór mij . Het wordt helder en licht en de zon verwarmt mijn gezicht.

Als dat geen teken is !

Ruud Harmsen

Cruz de Ferro , 25 oktober 1988