Uit de redactie: Pelgrimeren in Nederland

Al een tijd ben ik lid van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob. Toen ik het tijdschrift zat door te bladeren, viel mijn oog op een klein artikeltje over pelgrimeren in Friesland. Wat bleek? Ook vanuit Nederland zijn er wegen die naar Santiago leiden! Het Friese Jabikspaad is één van die wegen. Maar waar zou ik dan slapen? Echte pelgrimsherbergen waren er niet onderweg. Na wat verder onderzoek bleek dat er verschillende kerken in Friesland de deuren openstellen en de mogelijkheid bieden om er te overnachten. Het duurde dus ook niet lang voordat ik besloot een aantal dagen dit pad te gaan lopen.

En ik heb geen spijt dat ik dat gedaan heb, wat een ervaring! Ik reisde op vrijdagmiddag af naar het noorden van het land, naar Sint Jacobiparochie. Bij de kerk stempelde ik mijn pelgrimspas en ging ik op weg! Het zonnetje scheen, het was heerlijk weer.

En .. in Friesland is het zo stil. Het grootste gedeelte van de tijd hoorde ik alleen mijn eigen voeten op het pad, het ritselen van mijn rugzak en het ruisen van de wind. De eerste dag plande ik een korte etappe in (14,5 km) om een beetje op gang te komen. Ik kwam rond half 6 aan in Peins. Een klein dorpje een stukje van de route, met de kerk waar ik die nacht zou slapen. Ik werd vriendelijk ontvangen en had de hele kerk voor mezelf! Om de ervaring compleet te maken, was er voor mij gekookt en mocht ik eten bij de buurman. Ik voelde me verwend!

Maar na het eten was ik toch echt alleen in de kerk. Het werd een beetje donker en de eerste paar uur schrok ik elke keer weer van de kerkklok die sloeg. Het bleek die nacht ook toch een beetje koud, dus het was een erg kort nachtje. Tja, waarom wilde ik dit ook alweer? Maar de volgende dag ging ik toch weer op pad. Het was opnieuw erg lekker weer en het liep erg makkelijk. Overal waar ik keek waren weilanden, af en toe een dorpje met een paar huizen en een kerk. Er is niet veel nodig om het ritme van een pelgrim te ervaren. Dat terugkerende ritme, het simpele, alleen het essentiële. En voor ik het wist had ik er alweer 30 kilometer op zitten!

‘s Middags werd ik opnieuw hartelijk ontvangen in de kerk van Jorwert, waar ik zou slapen. Ik spotte al gauw extra dekentjes, dus ik was verzekerd van een warm bed. En toen begon de stilte te wennen. Ook al had ik geen enkele mede-pelgrim ontmoet, het voelde toch alsof ik op Camino was. En dat terwijl ik gewoon in Nederland was!

Maar .. toen werd mijn Camino de volgende morgen plots beëindigd. Ik hoorde het al vanaf mijn veldbed, het regende enorm. Ik moest toch op weg, maar na een half uur in de stromende regen waren mijn schoenen doorweekt … Gelukkig kwam ik bij een station terecht, waar ik besloot terug naar huis te gaan. Opnieuw ging ik voor het einde naar huis. Gelukkig is dat een voordeel aan pelgrimeren in eigen land, je bent zo weer thuis 😉

Dus zou jij ook graag op pelgrimstocht willen, maar is Spanje toch net wat te ver weg? Heb je niet de tijd om zomaar twee weken op pad te gaan? Of ben je enthousiast geworden door dit verhaal? Pelgrimeren in Nederland is echt een aanrader! Buen Camino!