Interview: Naar Santiago de Compostela in coronatijd

Interview: Naar Santiago de Compostela in coronatijd

Zelfs in corona-tijd is het mogelijk om naar Santiago de Compostela te lopen. Zo dacht Britt (26) er ook over toen ze dit najaar naar Spanje vertrok. Ze liep de Camino Francès, in 31 dagen van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Santiago. Ze had ooit een boek gelezen over de Camino en sindsdien zat de Camino in haar achterhoofd. Toen afgelopen jaar haar vader overleed en ze het zo druk had met alle dingen die op haar af kwamen, zegde ze haar baan op en ging wandelen.

De eerste avond in de herberg ontmoette Britt vooral oudere mensen. Maar algauw kwamen er ook mensen van haar eigen leeftijd. Bovendien is er altijd aansluiting te vinden bij mensen onderweg. Britt vond het heerlijk om onderweg te zijn. Haar reis was eigenlijk een aaneenschakeling van magische momenten. Bijvoorbeeld toen ze een Duitse jongen ontmoette en het zo goed klikte dat ze het grootste deel van hun reis samen hebben gelopen. Of de Engelse man die ze aan het begin van haar Camino ontmoette, die een hoger tempo liep dan zij. Zo’n twee weken later kwam hij opeens weer voorbij lopen, zo bijzonder en fijn om terug te zien! Of toen ze in Santiago de ‘botafumeiro’ door de kathedraal mocht zien zwaaien!

Per dag liep Britt ongeveer 29 kilometer. Ze dacht eerst dat ze minder zou lopen, maar het ging eigenlijk heel goed. Meestal liep ze daarom net iets verder dan de meeste mensen, dus kreeg ze ook de kans in andere dorpjes een herberg te vinden. In één dorpje heeft ze zelfs in een tentje geslapen, waardoor ze de prachtige sterren en zonsopgang kon zien. Ze boekte de herbergen nooit, dit dwong haar om de controle los te laten. Ze heeft alles graag altijd onder controle, daarom bleek dit nog een hele uitdaging. Maar tegelijk bracht het ook rust. Thuis had Britt een enorm druk leven, ze wilde van alles en vond allerlei dingen leuk om te doen. Op de Camino vond ze de rust en heeft ze geleerd dat die (innerlijke) rust ook heel belangrijk is. Onderweg zijn geeft een enorme vrijheid en dwingt om het leven thuis een beetje los te laten.

Daarom kan ze iedereen aanraden eens naar Santiago de lopen. Het is een tocht die je fysiek loopt, je doorkruist tenslotte een land op eigen benen, met minimale bepakking. Tegelijkertijd is het een mentale tocht, want er is zoveel tijd om na te denken. Britt merkte dat ze zoveel keuzes moest maken. Bijvoorbeeld om harder of juist zachter lopen, alleen of samen. Op die manier werd ze geconfronteerd met zichzelf. Thuis kon een dilemma leiden tot uren piekeren, op de Camino bleek dat het juist vanzelf ook wel goed kwam. Juist op de Camino kan je leren vertrouwen dat het goedkomt.

En zo vond Britt dingen die ze niet had verwacht te vinden onderweg. Maar ook dingen die ze voor haar leven thuis zou willen meenemen. Zo is ze is nog steeds aan het wandelen en heeft eens kritisch naar haar spullen gekeken. Op de Camino leeft iedereen zo minimalistisch. Het fijne was daarnaast dat er onderweg niet zoveel van corona te merken was. Het meeste van de dag was ze tenslotte buiten.

Onderweg heeft Britt elke dag een verslag bijgehouden met de app Polarsteps. Ze had het gevoel dat er soms een ‘stoffige’ indruk van de Camino kan zijn. Aangezien ze houdt van schrijven, vond ze het leuk om haar ervaringen op te schrijven en samen met foto’s een echt beeld te kunnen geven van hoe ze het zelf ervaren heeft. Ze zou graag nog eens terug willen. Er is onderweg alle tijd om na te denken over het leven thuis en wat je gelukkig maakt. Op de Camino doet het leven thuis er niet zoveel meer toe, het gaat vooral waarom je onderweg bent. En daarin is alles goed. Dus, wees niet bang om op pad te gaan!