Interview: “Je hoeft jezelf niet te bewijzen”

Ongeveer vier jaar geleden ging Judith op weg naar Santiago de Compostela. Ze nam de centrale route vanaf Porto. Haar vader had al eens gelopen, dus zo wist ze van het bestaan. Ze was klaar met studeren en wilde nog even niet gaan werken. Ook wilde ze nog iets voor haarzelf doen, voor het burgerleven zou beginnen. Toen besloot ze in de zomervakantie twee weken naar Santiago te lopen!

De eerste paar dagen liep een vriendin met haar mee, maar op een gegeven moment ging die weer terug naar Nederland. Vanaf daar ging ze alleen verder. Gelukkig had ze twee jongens ontmoet onderweg, met wie het goed klikte. Maar ze kwam bijvoorbeeld ook een schoolklas tegen, of een Poolse vrouw die maar liefst 30 kilo in haar rugzak meesjouwde! Het was fijn om eerst samen op weg te gaan, om uit te vinden hoe het ritme is, of hoe de herbergen werken onderweg. Tegelijkertijd heeft degene die alleen loopt vaak meer kans om andere mensen te ontmoeten en te aan te spreken. Daarom heeft Judith ook een dag bewust alleen gelopen. Ze stond iets eerder op en ging alleen op pad. Ze vond het fijn om te ervaren dat ze daartoe in staat was.

Judith liep tussen de 20 en 25 km per dag. Die ene dag dat ze 28 km liep, was toch wel erg zwaar. Ze stond meestal ’s ochtends al om 4 uur op, om de hitte te vermijden. En de meerderheid van de pelgrims deed dat … Rond 7 uur ging ze dan ergens ontbijten. Een voordeel van zo vroeg opstaan is volgens Judith dat de stad of een dorpje nog zo stil is; er zijn geen auto’s op straat, geen honden die blaffen. Ze liep echt haar eigen ritme, en vergat even de wereldse structuur.

Na aankomst ’s middags in de herberg viel het haar op dat iedereen netjes zijn of haar tas in een rij zet en vervolgens zelf ergens gaat eten. Vlak voordat de herberg opengaat komt iedereen weer terug. Het is heel bijzonder dat je gewoon zo je spullen achter kunt laten. Meestal at Judith tussen de middag in een restaurantje. Dit was ook nog spannend, omdat ze vegetarisch eet. Dit is niet erg bekend in Portugal. ’s Avonds zocht ze meestal een supermarkt en at ze wat kleins. Tussendoor sliep ze dan meestal wat of bezocht ze het stadje of dorpje. Eén dag waren ze in een restaurantje en werden ze opeens gevraagd of ze geïnterviewd mochten worden. ’s Avonds bleken ze op nationale tv verschenen te zijn!

En zo heeft ze nog wel meer bijzondere dingen meegemaakt. Bijvoorbeeld toen ze na drie dagen lopen last kreeg van haar knie. Ze ging even langs de kant zitten, zich afvragend of ze door zou gaan of niet. Toen liep er een vrouw langs, die Judith haar wandelstokken gaf en zei: “Jij hebt ze nodig en ik niet. Misschien komen we elkaar nog eens tegen en dan geef je ze maar terug. En anders niet en dan doe je ermee wat je wil.” Dit is typisch de Camino!

Gelukkig kon ze haar tocht toch afmaken en aankomen in Santiago de Compostela. Maar, het was eigenlijk heel anders toen ze er eenmaal was. Santiago is een grote stad, met veel onbekenden en weinig natuur. Ze wilde eigenlijk wel weer terug naar het ritme van de pelgrim! Ze had geen herberg gereserveerd voor de dag dat ze aan zou komen. Achteraf had ze dat misschien beter wel kunnen doen, zo druk was het! Gelukkig kwam ze onderweg een groep Spanjaarden tegen die een bed over hadden. Ze boden het haar aan, en zo kwam het toch goed.

Judith zou de Camino samenvatten als een tocht waarop je kan ontdekken wat je zelf aan kan. Je hoeft jezelf niet te bewijzen. Zo heeft ze zelf bijvoorbeeld de rust gevonden, het vertrouwen dat ze iets kan en dat het goed is zo. Ze heeft geleerd dat voor haar structuur en de basics goed werken. Als haar hoofd soms overloopt, is wandelen de manier om weer tot rust te komen. Verder heeft ze ook de enorme vrijheid ervaren om alleen op reis te gaan. Je bent altijd zoveel met iedereen en alles bezig, want stel dat je iets mist of er dingen gebeuren zonder jou. Dit is juist iets wat je alleen doet. Je bent alleen, maar niet eenzaam.

Haar advies is dus ook vooral om het te gaan doen, ook als je bang bent. Judith liet zich soms door angst leiden, maar deze keer niet. Dus als je dit wil doen, ga het dan ook doen en haal daar je kracht uit. Praat met de mensen om je heen die misschien al eens op pelgrimstocht geweest zijn. Maar ook als je eenmaal onderweg bent, vraag vooral dingen aan anderen die onderweg zijn. Iedereen wil helpen onderweg. Ook dat is het mooie aan de Camino. Ga op weg. Ga misschien wel alleen. En zie maar.