Interview: Femke

De corona-jaren zijn voor Femke niet altijd leuk. Ze woont met een heel aantal andere studenten in huis, dus eens in de zoveel tijd zitten ze met z’n allen in quarantaine. Ze voelt zich enorm opgesloten en zoekt iets om naar uit te kijken. Op dat moment besluit ze, als het allemaal voorbij is, dat ze op reis gaat en de ultieme vrijheid opzoekt. Al gauw ontdekt ze de Camino als de perfecte reis voor haar. Als ze het jaar daarop een tussenjaar heeft, vertrekt ze om de Camino Francés te gaan lopen.

Femke vertrekt in het begin van mei. Er zijn veel mensen onderweg, dus ze ontmoet veel verschillende mensen en geniet daar enorm van. Het maakt wel dat het druk is in de herbergen. Femke reserveert meestal een slaapplaats voor één dag vooruit, zodat ze de dag erna niet hoeft te haasten. Al snel leert ze de mensen kennen die ongeveer hetzelfde tempo lopen. Maar als ze een dag oververhit raakt, raakt ze hen jammer genoeg kwijt. Gelukkig ontmoet ze al snel een Amerikaanse familie. Het klikt zo goed, dat ze samen verder lopen, ook al slapen de drie Amerikanen niet in de slaapzalen in de herbergen. Als de herbergen (inclusief mensen die snurken of vroeg vertrekken ..) voor Femke na een tijdje toch zijn tol begint te eisen, besluiten de Amerikanen ook een bed voor haar te reserveren op de plekken waar zij overnachten. Ze betaalt aan hen wat ze normaal in een herberg zou betalen. Ze willen zo graag dat ze samen kunnen blijven lopen en hebben dat maar al te graag voor haar over! Ze kan daardoor de laatste 2,5 week van haar reis rustig slapen.

Maar daar houdt het niet op. Als Femke na meer dan een maand lopen aankomt in Santiago, hebben de Amerikanen zelfs als verrassing een hotel voor haar geboekt! Ook geven ze Femke een brief mee, die ze pas mag openen als ze in Finisterre is. Het leven op de Camino lijkt soms wel perfect gescript, zegt Femke. Een ander voorbeeld daarvan is als ze een bekende tegenkomt, huilend op een bankje. Femke besluit naast haar te gaan zitten en haar verder te helpen. De dag erna krijgt Femke zelf enorm last van de warmte en besluit even onder de enige boom in de wijde omgeving te zitten. Uitgerekend hetzelfde meisje komt nu langslopen en helpt Femke naar het eerstvolgende dorpje. Op de momenten dat je erdoorheen zit, duikt er altijd iets of iemand op om je te helpen. In de vorm van andere mensen, of in de vorm van die ene foodtruck met eten, als je verwacht had nergens eten te vinden onderweg. Zo is Femke ontzettend blij met warme chocolademelk in de Pyreneeën en een tijd later met een koude cola op de Meseta.

Er heerst een enorm gemeenschapsgevoel op de Camino. Femke vindt het zo bijzonder, omdat iedereen hetzelfde doel heeft en dezelfde kant op gaat. Dat gebeurt in het normale leven (bijna) nooit. De meeste mensen onderweg kent ze niet, maar toch voelt ze bij iedereen die ze ziet een vorm van herkenning, simpelweg omdat ze ook onderweg zijn. Gesprekken met anderen gaan van 1 tot 100 in een paar seconden. Deze spontane ontmoetingen mist ze, zodra ze weer thuis is. En ook andere kleine dingen, zoals de rode wijn bij het avondeten. Thuis komt ze er ook achter hoeveel ze geleerd heeft van haar reis. Hoe ze eerst alles graag onder controle heeft, ontdekt ze dat het meestal ook wel goedkomt zonder dat je precies weet hoe het allemaal gaat lopen.

Er zijn onderweg zeker momenten waarop je je afvraagt wat je doet, waar je aan begonnen bent. Femke zelf gaat er aan het begin dan ook niet vanuit dat ze Santiago haalt. Het enige waar ze aan denkt is de volgende herberg waar ze aankomt. Maar opeens bevindt ze zich toch halverwege de kaart. Als iets te ver lijkt om te bereiken, betekent niet dat je er niet aan moet beginnen! Femke heeft onderweg zoveel verschillende mensen gezien. Mensen in een rolstoel, mensen van 90 jaar. Als je 15 kilometer kan lopen, kun je de Camino naar Santiago ook, zegt ze. En ga vooral alleen! Je komt er past echt achter hoe je bent als je op jezelf bent aangewezen. Dan zul je zien dat je er, net als Femke, zoveel voor terugkrijgt!