Interview: Er zijn altijd mensen om op terug te vallen

Dat de Camino een positief effect heeft, heeft Floyd (19) zelf ondervonden. Hij vertrok afgelopen jaar vanuit Utrecht naar Santiago de Compostela. Via Namen in België, Vézelay, Le Puy-en-Velay en Saint-Jean-Pied-de-Port in Frankrijk, en de Camino Francès in Spanje komt hij na 3 maanden lopen en 2 versleten paar wandelschoenen verder in Santiago de Compostela aan. De eerste dag is zwaar, maar al snel went hij aan het ritme van een pelgrim en is hij blij met zijn beslissing de Camino te gaan lopen.

Floyd besluit naar Santiago de Compostela te lopen als hij enige tijd geleden depressief raakt. Hij kan niet meer naar school en het duurt erg lang voordat hij hulp kan krijgen. Hij stort zich volledig op de voorbereiding van zijn wandeltocht, hij raakt enorm enthousiast en drie weken later vertrekt hij. Hij heeft geen idee welke route hij gaat lopen, maar begint gewoon met lopen. Rond de grens met België ontmoet hij een oudere man. Deze man geeft Floyd een staf die enorm veel voor hem betekent. Voor Floyd zelf voelt zijn reis vanaf dan ook écht begonnen. Hij vertrekt alleen op de Camino, maar eigenlijk loopt hij het grootste gedeelte van zijn reis samen met iemand. Vooral in België en Frankrijk kampeert hij met zijn eigen tent, maar ook vaak genoeg blijft deze in zijn rugzak zitten. In Spanje zijn genoeg herbergen om te overnachten, wat eigenlijk ook wel heel gezellig is.

Wat hem onderweg vooral opvalt, is dat hij soms erg speciaal wordt behandeld, omdat hij nog zo jong is. Mensen ontfermen zich over hem, geven hem dingen of regelen bijvoorbeeld een slaapplek of eten voor hem. Hij krijgt zelfs nieuwe schoenen! Naast dat hij enorm dankbaar is voor al deze dingen, is het stiekem ook wel een beetje leuk om mensen te verbazen met het feit dat je op 18-jarige leeftijd ervoor kiest om 30 kilometer op een dag te lopen. En dat 2700 kilometer lang!

Het is dan ook een terugkerend thema op de Camino: er zijn altijd mensen om op terug te vallen en die willen helpen. Floyd krijgt onderweg twee keer last van een zonnesteek en is erg blij dat er mensen voor hem klaar staan om hem te helpen af te koelen. Maar na een nacht niet slapen, misselijkheid en overdag weer 40 graden, wordt er toch een lift voor hem geregeld naar een dorpje verderop. De vrouw die hem een lift geeft, regelt ook een plaats voor hem om te kunnen slapen. Als het dorp later geëvacueerd moet worden door een bosbrand, zoekt dezelfde vrouw het hele dorp af om te zorgen dat Floyd veilig is. Het is zo bijzonder hoe mensen in zo’n korte tijd om je geven.

Na enige tijd realiseert Floyd zich dat er op de Camino eigenlijk geen boze mensen te vinden zijn. Hij beseft dat hijzelf ook al een tijd niet verdrietig is geweest. De Camino geeft de tijd die je nodig hebt, om bijvoorbeeld na te denken, of dingen te accepteren. Je bent simpelweg blij als je ’s avonds ergens aankomt en een bord eten hebt. Verder leert de Camino je naar je lichaam luisteren. Het geeft aan wanneer je even moet rusten, of nog verder kan lopen. En Floyds tip tegen blaren: zoveel mogelijk je voeten luchten onderweg. Als je pauze hebt, even je schoenen en sokken uit!

De Camino naar Santiago is een pad dat veel belopen wordt en er is veel over bekend. Ook zijn er tegenwoordig genoeg manieren om toch een beetje in contact te blijven met het thuisfront. Zo deelde Floyd elke dag een stukje van wat hij beleefd had via Polarsteps. Daarom kan hij het ook zeker aanraden! Als je er eenmaal aan begint, wil je niet anders … En Floyd? Hij had op de weg terug al plannen voor zijn volgende wandeltocht 😉