Interview: De camino van redactielid Isabelle!

De Camino naar Santiago de Compostela alleen voor ouderen? Dat is wat Isabelle (24) eerst dacht. Ze vroeg zich af of het gek en misschien wel saai zou zijn als ze de tocht naar Santiago zou gaan lopen. Uiteindelijk besloot ze in 2020 dat ze het toch wilde doen. Maar .. toen kwam corona en moest ze het noodgedwongen uitstellen. Tot afgelopen zomer! Ze had de luxe van een maand vrij en besloot af te reizen naar Saint-Jean-Pied-du-Port om daar aan haar Camino te beginnen.

In ongeveer vijf weken liep Isabelle de Camino Francés naar Santiago en daarna nog verder naar Finisterre, een plaatsje aan de kust. De eerste avond in de herberg viel het haar al op dat er ook heel veel jongeren onderweg zijn, en het dus niet zo was als ze had gedacht. Ze ontmoette een groepje andere pelgrims, met wie het zo goed klikte, dat ze besloten samen te lopen. En deze bijzondere band leidde ertoe dat ze de hele weg naar Santiago samen zijn gebleven. Dat betekent overigens niet dat ze 24/7 samen waren. Isabelle vertrok wel eens vroeger dan de rest, om later op de dag elkaar vaak weer tegen te komen.

Op een dag liepen ze gemiddeld 25 kilometer. Niet iedereen uit de groep wilde soms even ver wandelen. Het fijne aan met een groep lopen, is dat je elkaar verder helpt. Die laatste paar kilometers gingen vaak makkelijker als ze samen liepen. Soms liepen ze wel wat korter, dan hadden ze ’s middags de tijd om bijvoorbeeld de stad of het dorpje te bekijken. Want uiteindelijk is er meer dan alleen het lopen, en is het gezellig om samen te zijn.

En dat is ook wat Isabelle geleerd heeft onderweg. Er is altijd iemand om op terug te vallen, ook al voelt het niet altijd zo. Heel praktisch merkte ze dat toen ze in alle vroegte ’s ochtends geld wilde pinnen, omdat er de dagen erna geen pinautomaat zou zijn. De automaat nam haar pas op en wilde die opeens niet meer teruggeven! Zo was Isabelle opeens afhankelijk van anderen. Gelukkig waren er altijd mensen die haar wilde helpen.

Verder heeft ze niet alleen de kracht van haar eigen lichaam leren kennen, maar ook haar mentale kracht. Na een tijdje lopen begon een blaar op haar voet te infecteren. Ze wilde er eigenlijk niet aan toegeven, maar ze wist dat ze naar het ziekenhuis moest. Ze besloot in haar eentje een taxi te nemen en toch te gaan. Daar konden ze haar eigenlijk niet vertellen hoe lang het zou duren voor ze weer goed zou kunnen lopen. Maar in plaats van op te geven en te stoppen, besloot Isabelle een fiets te huren en een paar dagen te fietsen! Haar voet kon zo herstellen en na deze paar dagen op de fiets voelde ze zich enorm sterk. Ze haalde de groep weer in en kon zo haar tocht samen met hen afmaken. En wat betreft de blaren, het beste is om eelt te ontwikkelen op je voeten, volgens Isabelle. Dus, vooral oefenen met wandelen voor je vertrekt!

Want aanraden kan ze de Camino zeker. Een vakantie is niet het goede woord, het is een hele bijzondere reis die je maakt. Het is een hele lange wandeltocht, die je tegelijk zo lang of kort kan maken als je zelf wil. Je bent onderweg, en ieder komt wel zijn of haar eigen obstakels tegen, maar je hoeft helemaal niks. Behalve wandelen natuurlijk, wat een fysieke uitdaging kan zijn. En het ontmoeten van anderen onderweg. Zo kwam Isabelle een Fransman en Spanjaard tegen die niet eenzelfde taal spraken, maar toch samen onderweg waren. Typisch de Camino! Wat betreft Isabelle zelf, zij heeft de eerste reünie al gehad, om de andere pelgrims met wie ze samen liep weer te zien en herinneringen op te halen aan deze bijzondere reis. Want bijzonder is het zeker.

Mocht je het leuk vinden om Isabelle op Camino te zien? Check dan even 3 op reis van zondag 23 januari, waar een stukje van de Camino getoond wordt!