“Gouden momenten”

Ik zit op het zuidelijkste punt van het schiereiland Finistère, daar waar de rotsen steil naar beneden aflopen. Ik zit stil, in mezelf gekeerd. De zon maakt een oneindig lang spoor van gouden reflecties op het water. Van hier tot aan de horizon. Tot in het oneindige. Het is alsof het gouden spoor wil zeggen: dit is niet het einde van de aarde. Er is een pad dat verder gaat. Het gouden pad wat voor je ligt. Dat is een nieuw begin, vol mogelijkheden en kansen.

Grijp het, want het ligt hier voor jou. Zittend op mijn steen met mijn blik op de oceaan gericht, grijpen deze gedachten me aan. Ik pink een traantje weg, ik voel me heel sterk en krachtig door die gedachten.

Ik sta op de steen, met mijn gezicht naar de ondergaande zon gericht. Ik sta stevig, 2 voeten op de aarde. Ik voel het laatste restje van de zon. Ik zie het gouden pad van de zon op het oceaanwater. Dan doe ik mijn ogen dicht en sta minuten lang. Het is een magisch moment. Ik sta daar. Dankbaar, dat ik in staat mocht zijn deze camino fysiek en mentaal te volbrengen, dankbaar voor wat het mij heeft gebracht. De fysieke uitdaging, de natuur, de historie, de mensen, de verhalen van over de hele wereld, de vriendschap, het verdriet en de blijdschap, het huilen en lachen. De arm om de schouder, de zon die opkwam en weer onder ging, het vertrouwen, de muziek, het alleen zijn, het fijn hebben met mezelf, het onderweg zijn, het vertrouwen dat alles altijd weer goed komt…

Dit alles en nog veel meer. Ik sta daar in de zon en het is goed. Het voelt goed om het hele pad vanaf thuis naar hier te hebben afgelegd en nu hier te zijn, op deze steen met mijn gezicht naar de zon en  de oceaan gericht.

Dit gouden moment zal ik me voor altijd blijven herinneren.

Marjan Hamelinck

18 oktober 2021