“Ballast”

Overdag ben ik me van zijn aanwezigheid nauwelijks bewust. In zijn geval is dat een compliment. Als ik hem bij vertrek optil is ie zwaar, op mijn rug lijkt ie nauwelijks iets te wegen. Hij is paars en zijn gewicht in goud waard. Hij weegt het liefst zo min mogelijk. Mijn trouwe reisgezel draagt bij aan mijn gevoel van vrijheid. Alles wat ik nodig heb, zit erin.  Wat heb ik eigenlijk weinig nodig!

Ik droom dat ik op de camino loop in Amerika. Dat is vreemd maar minder verbazingwekkend dan de droom waarin ik van de aarde viel. Op een vlot steek ik een brede, kalme rivier over. Mijn rugzak valt om, in het water en verdwijnt in de diepte. Daar gaat mijn gevoel van veiligheid en vrijheid. De schrik slaat me om het hart en houdt het even in zijn greep. Er is niets aan te doen, en gek genoeg lucht me dat snel daarna op.

Aan de overkant van de rivier gekomen,  tel ik mijn zegeningen. Dat zijn er in ieder geval twee: mijn wandelschoenen. Ik kan door. Tussen gedachten laverend vervolg ik mijn pad. ‘Ik heb niks nodig, ik red me wel’, ’Hoe kom ik aan nieuwe wandelstokken? ’The camino provides, geldt dat ook in Amerika?’ 

De droom zet me aan het denken. Viel er alleen ballast in het water? ‘Al de dingen die je vergeten bent, vragen hulp in je dromen’’, volgens Elias Canetti. Vergeet ik essentiële zaken? Wat valt er in het bodemloze water en hoe erg is dat? Ik maak een flinke wandeling ter overpeinzing. Vertrouwen en hoop zaten er niet in de rugzak. Die zitten in mij. Wat er wel in zat? Zorgvuldig uitgezochte comfort en kleine zekerheden. Zou ik, als het me weer eens overkomt? Zoals een paar jaar geleden in Porto? Toen mijn rugzak twee dagen later dan ik arriveerde.  Zonder rugzak, vol vertrouwen, op weg kunnen gaan? Ik hoop het! 

Misschien heb ik nog minder dingen nodig dan gedacht.

Mirjam de Bont