In 1997 kocht ik een kaart, trok een streep en liep van mijn huis naar Santiago de Compostela. Wat ik toen nog niet wist is dat deze reis nooit zou eindigen. Bijna 25 jaar later waag ik het erop mijn reisverslag aan het papier toe te vertrouwen en kijk ik terug. Een verslag waarvan ik dacht dat het niet origineel genoeg was. Maar ook het verslag van de oneindige traagheid van deze pelgrimstocht is uniek, juist omdat het mijn verhaal is. Dat heeft niemand anders.
Er is geen Pieter-Bas van voor mijn pelgrimstocht of daarna. Er is het simpele feit dat ik die tocht gemaakt heb en die tocht is deel van mij. Zo blijf ik op pelgrimstocht, iedere dag. Ik loop door.