Ultreia 75 – november 2017

Van de redactie

‘Ik dacht dat het veel spiritueler zou zijn’, hoorde ik eens van een medepelgrim. ‘Het’ betrof hier de camino die wij op dat moment samen liepen: de Camino Primitivo, fysiek zwaar en met beduidend minder pelgrimscircus en -attributen in de vorm van kruizen en beelden dan de Camino Francés.

Het zette mij aan het denken. Ja, die camino: voor mij is het meer dan een gewone wandeling. Maar waar zit ‘m dat nou precies in? Is er ‘iets’ wat wij steeds proberen te benoemen, maar dat moeilijk in woorden te vatten is? Is er een kosmische, esotherische of wat voor energie dan ook langs die weg? Hangt er iets omdat duizenden, honderdduizenden ons voorgingen? Is het Jacobus zelf? Of hoorden we zo vaak dat het een spirituele ervaring is, zodat het dat van de weeromstuit ook maar wordt?

Ik had geen goed antwoord; sowieso ben ik nogal huiverig van het benoemen van de ervaring van de camino, omdat het er zo ‘kitscherig’ van kan worden. Ik mompelde dus maar iets van dat er na een paar dagen bij mij altijd iets gebeurt, iets van rust en in het moment zijn.

De hemel opende zich niet voor mijn medepelgrim op die tocht. Althans: ik zag dat niet gebeuren. Een andere pelgrim becommentarieerde dat met een voor mij uiterst adequaat: ‘Ja, je moet wel zelf de slingers ophangen’.

Gelukkig hebben we binnenkort een lezingencyclus over ‘wat de pelgrim beweegt’.

Ria Meinema