Ultreia 67 – maart 2017

Van de redactie

Toen ik me vanochtend in de sportschool in het zweet aan het werken was, kwam op mijn i-pod KT Tunstall voorbij: ‘I feel like walking the world, like walking the wóóórld’, schreeuwde zij in mijn oor. Meteen verliet mijn geest de bedompte donkere ruimte met apparaten en zwoegende dames, en reisde razendsnel af naar de Camino Francés. Naar een plek zo’n tien kilometer na Burgos, daar waar de meseta begint.

Ik was gewaarschuwd voor de meseta: het is er saai en eindeloos, en het duurt dágen. Maar ik liep daar alleen die zonnige middag: in de wijde omtrek geen medepelgrim te bekennen, want de ochtendspits was al lang voorbij, tussen licht glooiende heuvels die steeds van kleur leken te veranderen. Muziek in mijn oren, KT Tunstall dus, en andere vrolijke nietszeggende deuntjes.

Ik liep tot aan San Bol, naar een prachtig herbergje: een kleine oase midden in het veld. Daarbinnen was het leven al even sprookjesachtig: eten onder het vreemde koepeltje, een grappig gesprek met een Fins echtpaar op leeftijd en een heerlijk bedje op de zolder.’s Avonds buiten werd de dag afgesloten met een spectaculaire sterrenshow aan het hemelfront.

En ja, die meseta werd later echt nog wel een soort van Noord-Gronings saai (ik ben Gronings, dus ik mag dat zeggen) en KT Tunstall is eigenlijk muziek van niks. Maar zo’n dag, die raak je nooit meer kwijt.

Na de sportschool typte ik vrolijk verder aan deze Ultreia. Morgen naar Den Bosch!

Ria Meinema