Ultreia 59 – juli 2016

Van de redactie

Het is juli: op de 25e is het de naamdag van Sint Jacob. In Utrecht is die dag een viering tijdens welke oud-hoofdredacteur van de Jacobsstaf Bram van der Wees antwoord gaat pogen te geven op de vraag ‘Die Jacobus, wie is dat eigenlijk?’

Precies die vraag hield mij bezig op mijn eerste camino in 2010. Ik kocht een rugzak en een slaapzak. Zonder verdere voorbereiding of kennis vertrok ik daarna naar Spanje om de Camino del Norte te lopen.

Tijdens de eerste dagen langs de noordkust was alles me vreemd: de herbergen met avondklok, de wegwerkers en bakkersvrouw die me een ‘buen camino’ toewensten en de bonte stoet medepelgrims. Maar het was ook fíjn: de zon scheen, de kust was prachtig, zo veel aardige mensen en elke avond was er eten, een douche en een bed. Ik voelde me op een merkwaardige manier ‘beschermd’.

Die bescherming, dat was Jacob, zo besloot ik al op de tweede dag. Ergens was een vriendelijke figuur die – waarschijnlijk van boven – op mij paste. Als een goede ouder zorgde hij er telkens voor dat ik kreeg wat ik nodig had: niet noodzakelijk dat wat ik wilde, maar dat wat goed voor me was. Ik vertelde ‘m veel en hij bleek een goede luisteraar te zijn en over een gezonde dosis humor te beschikken. Ook geklaag als het me even niet zo goed ging verdroeg hij goed.

Toen ik in Santiago aankwam, was onze relatie me dierbaar geworden. Ik bezocht de tombe met zijn resten in de kathedraal, en omhelsde het beeld. Dat voelde vreemd: alsof ze niet van die gulle, aardige en grappige man waren die de tocht zo bijzonder had gemaakt. En ook dat wat ik, eenmaal weer thuis, over hem las leek niet over mijn imaginaire vriend te gaan: vooral de bijnaam De Morendoder kon gewoon niet van ‘mijn’ Jacob zijn.

Ik probeer zo veel mogelijk dat beeld van de apostel zoals ik hem in 2010 leerde kennen vast te houden. Hij is degene die het lopen van een camino voor mij anders maakt dan de gewone langeafstandswandeling. Maar misschien ga ik toch naar Utrecht om naar het antwoord van Van der Wees te luisteren.

Ria Meinema