|
‘Want de weg is het doel, en de weg is magnifiek’
Marchel Tissingh
Deze zomer worden we ‘overspoeld’ met grote sportevenementen. Europees voetbal, grote wielerwedstrijden en natuurlijk de (para) – Olympische spelen. Wedstrijden waar deelnemers vaak een lange weg voor moeten afleggen om mee te kunnen doen. Daarmee is de link met het afleggen van de Camino ook gelegd. Pelgrims leggen ook een lange weg af voordat zij het doel, het graf van Jacobus, bereiken.
Vele atleten en pelgrims halen het eind van de weg niet. Zij moeten vroegtijdig afbreken om verschillende reden. Sporters halen bijvoorbeeld de limiet niet of raken geblesseerd.
In het verleden was ik als trainer actief binnen de atletiekwereld. Daar heb ik met veel atleten en andere trainers kennis gemaakt. Één daarvan was de Friese hoogspringer Douwe Amels uit Drachten. Hij is al vele jaren Nederlands kampioen op dit onderdeel. Ik heb het geluk gehad om hem een paar keer op wedstrijden te mogen zien springen. De geplaatste foto (eigen materiaal) van hem is al weer een paar jaar oud. De foto is genomen op een clinic die Douwe gaf aan getalenteerde junior atleten.
Helaas is het hem dit jaar niet gelukt om naar de Olympische Spelen in Parijs te gaan als deelnemer. De volgende tekst is van zijn hand en vooral het laatste deel deden mij denken aan de Weg naar Santiago.
Komende vrijdag beginnen de Olympische Spelen in Parijs. Zonder mij. Mijn Olympische droom is ten einde.
Ik heb nu een week of drie aan dit idee kunnen wennen, maar dat is nog niet helemaal gelukt. Een droom die ik lange tijd als stip op de horizon had, waar ik mee op stond en mee ging slapen, gaat niet uitkomen. Nooit. En dat doet pijn.
Ik roep al mijn hele carrière dat ik topsport doe voor meer dan alleen de uitslag. Dat ik het doe omdat het me uitdaagt, voor de vriendschappen en de mensen die ik ontmoet, voor de ervaringen, voor de lessen waar ik mijn hele leven iets aan heb en natuurlijk voor de liefde voor het spelletje.
Ik moet bekennen, ik heb dat ook geroepen op momenten dat ik het helemaal niet voelde. Op momenten waarop ik alle ervaringen, vriendschappen en lessen had willen inruilen voor nog een beetje succes. Dit had zo’n moment kunnen zijn.
Maar nu, aan het einde van weer een Olympische cyclus waarin ik me niet heb weten te plaatsen voor de Spelen voel ik het wél. Ik kijk terug op een cyclus waarin ik alles gegeven heb. Met hoogte en dieptepunten. Ik was dichtbij, het leek binnen handbereik, maar het is niet gelukt. En dat is oké.
De weg is het doel, maar dat voor ogen houden is niet gemakkelijk in een wereld waarin alleen de uitslag telt. Ik ben er dan ook trots op, dat ik me nu, drie weken na het niet halen van de Spelen, alweer redelijk goed voel. Dat ik gewoon weer dagelijks op de baan te vinden ben, en weer verder loop op de weg.
Want de weg is het doel, en de weg is magnifiek.
|
