De witte pantalon
Diederika Telgenhof
In maart 2024 liepen we de Camino Portugese. Op 19 maart sliepen we in de Bono Alberge in Redondela. De alberge was gevestigd in een toren. Het was er prima schoon en omdat het nog geen hoogseizoen was, niet druk. Na een lichte maaltijd moe maar voldaan voor de eerste maal in onze lakenzak geschoven. Wat op zich ook al een avontuur was, want eerder sliepen we in hostels en/of hotels.
Rust werd ons echter niet gegund want van een mevrouw verderop op de slaapzaal was een witte pantalon zoek. Haar partner, die in de rugzak aan het zoeken was, liet herhaaldelijk de wandelstokken vallen met de nodige herrie. Mevrouw zelf ging met haar mobiel ( met vertaal app) langs alle bedden om te vragen of we haar broek hadden gezien. Mevrouw werd verwezen naar de wasmachine, de droger en de waslijn, maar daar had ze zelf ook al gekeken. Uiteindelijk vertrok ze naar de receptie om aangifte te doen van de vermissing. De lampen gingen uit. Eindelijk rust. Maar helaas van korte duur. Opnieuw gingen de lichten weer vol aan en kwam mevrouw samen met de receptioniste de slaapzaal op. Opnieuw werd iedereen bevraagd naar de vermiste pantalon. Ook nu natuurlijk zonder resultaat, maar wel was iedereen weer wakker! De rust keerde weer en de lampen gingen uit. Iedereen zo’n beetje weer in de slaap en….. opnieuw alle lampen in vol ornaat aan! Mevrouw, de receptioniste en twee politieagenten in vol ornaat stapten de slaapzaal op. En de zoektocht naar de witte pantalon werd hervat. En weer iedereen wakker! Onverrichterzake verliet het viertal de slaapzaal weer. Zou het nu dan echt stil worden?
Helaas…. Toen gingen de snurkers los! Einde nachtrust. Morgen maar een nieuwe poging.
|